Rijksmuseum og chocolate chip cookies

Våre to neste dagar i Amsterdam var vidunderlige. Eg var så glad for å vera der, og det smitta over på dei andre. Eg peika på plassar der tidligare versjonar av meg sjølv hadde overnatta, ete eplekake eller tatt bilder. Det me ikkje hadde fått gjort på interrail enda, var å gå på museum. Og eg lengta mot Rijksmuseum og Vermeer og Rembrandt, ei magnetisk dragning dit. Og det skal seiast, det er begrensa kor mykje ein får gjort i ein by i løpet av ein dag med to ungar og framleis ha det bra, det gjeld å finna balansen, så eg hadde følt meg litt nedslått av å kjenna at kanskje kom me oss ikkje dit i det heile tatt. Men me tok det i stadie; først pannekakefrukost, så trikken (spennande i seg sjølv) sørover og til Blender kafé, ein av mange kaféar i Amsterdam som er kombinert leikeplass/kafe/leikebutikk. Eit så vinnande konsept. I gåavstand derifrå var nemlig Rijksmuseum. Så når ungane hadde fått leika, bestilt kinderegg frå menyen og eg hadde kjøpt ein hinsides nydeleg og litt for dyr kjole til Saga (spesielt i slutten av turen, ehe), gjekk me målretta mot Rijksmuseum. Og me gjorde det! Edda sovna på vegen dit og Saga sat i vogna med fargeblyantar og teikna alle mulige slags greier. Så stod eg plutselig der framfor Vermeer-bildene som eg kun har sett på komprimerte bilder, og no var dei blanke og ekte og detaljrike og heilt utrulige og eg vart slått i bakken av kjensler. Rembrandt i all ære, men Vermeer. Som mala kvardagen på samme måte som eg ønskar å gjera det; med kvardagslig, vanlig detalj.

Me hadde billettar til den gigantiske Rembrandt-utstillingen, men der fekk eg berre angst. For mykje folk, for mørkt, det gjekk ikkje an å komma nære. Så me bestemte oss for at det  fekk vera nok, og gjekk ut i hagane og FEIRA. Me kjøpte is og øl, sprang gjennom fontena og leika på leikeplassen. Så glad kan ein bli for å klara noko så lite, med tvillingvogn.